Una sonrisa, una lágrima
Pinos del Valle, 23-juni 2023, Reijer Staats
Met een lach en een traan schrijf ik aan deze blogpost. Als je me er een paar weken geleden naar had gevraagd, dan had ik waarschijnlijk geantwoord dat ik niet zeker wist of er nog wel een volgende zou komen…
Alweer bijna twee maanden geleden reden Johan en ik met de kap open en onze hoofden in de wind het fotogeniek gelegen dorp Restábal in de Lecrínvallei tegemoet, ondertussen fantaserend over hoe we onze business verder vorm zouden geven. In ons vorige nieuwsbericht kon je lezen dat wij ons huis in Pinos del Valle te koop hadden gezet en dat we rondkeken naar iets kleiners aan de kust voor onszelf om in te wonen. Ter compensatie van het wegvallen van onze Torenkamer, die we als Airbnb verhuren, waren we bovendien op zoek naar iets voor erbij in de Lecrínvallei of in de Alpujarras: een casita om huurinkomsten te genereren.
Met de kap open en onze hoofden in de wind rijden we het fotogeniek gelegen dorpje Restábal tegemoet.
Inmiddels vullen wij onze weekdagen met het drukken van onze eigen stempel op een charmant klein dorpshuis, dat we recent hebben gekocht in de pueblo Restábal. Alleen maar positieve vibes.
Ontwikkelingen aan het huizenfront
Wordt het misschien niet eens tijd eens voor een korte samenvatting?
10 maart 2023: we tekenen als kopers voor een modern woonhuis in Almuñécar aan de Costa Tropical. Eind september zal de overdracht plaatsvinden. We nemen onszelf voor om dit heugelijke nieuws vooral nog niet aan de grote klok te hangen, want als potentiële kopers van ons huis in Pinos del Valle zouden weten dat we haast hadden, dan zou dat, zo is onze redenatie, zeker weten de verkoopprijs kunnen drukken.
Op 27 april 2023 zetten we gelukkig ook al onze handtekeningen als verkopers onder het voorlopig koopcontract van ons in de verkoop staande huis. Eind augustus dragen we de sleutels over aan de nieuwe bewoners en zullen wij, na bijna 8 jaar als huiseigenaren, definitief afscheid nemen van Pinos del Valle en van onze lieve en karaktervolle vecinos.
Ondertussen, in de pueblo Restábal, worden we verliefd op een kleine casita vol Andalusische details en op 12 mei 2023 sluiten we een overeenkomst met de Engelse eigenaresse. Deze dame weigert echter om daarin de in Spanje gangbare aanbetaling en boeteclausule op te laten nemen, wat het voor haar mogelijk zou maken om, tot de overdrachtsdatum bij de notaris aan toe, een beter bod van een andere koper te accepteren. Spannend en irritant!
Door deze onzekerheid worden het vier hele lange weken en we merken dat we ons nog niet echt op de overdracht verheugen. We besluiten om de aankoop nog niet te vieren en om het goede nieuws ook dit keer nog even voor onszelf te houden. Terwijl de intenties van de verkoopster in mijn gedachten steeds stekeliger worden, behoudt Johan uiteraard zijn vertrouwen in een goede afloop.
Achteraf, bij de notaris, blijken mijn gedachten niets meer en minder te zijn geweest dan een mindfuck en moet ik de nuchtere Johan weer eens gelijk geven. Na een hartverwarmende omhelzing en het horen van de woorden “Please take good care of my little house!” nemen we namelijk met de sleutels in de hand afscheid van de ietwat stresserige, maar verder zeer sympathieke verkoopster. Snel rijden we richting Restábal en rollen de persiana's voor de ramen en de deuren van onze nieuwe aanwinst omhoog. Graag stellen we je voor aan Casita Lolapaluza!
Clásicos
Vrijdagavond breekt aan. Vanavond hebben Johan en ik met de Nederlandstalige club van vrienden uit de vallei afgesproken om Granadawijnen te proeven. De happening vindt plaats in Leo’s bar in de pueblo Béznar, het dorp dat je vast al kent als locatie van onze andere Casita Klein Zwitserland.
Om op elk scenario te zijn voorbereid, laad ik de mountainbikes in onze Renault 4, met als gedachte daarachter dat we met de fiets terug naar huis kunnen, mocht later op de avond blijken dat we toch te diep in het glaasje hebben gekeken. Wanneer we de lange en steile bergweg afrijden besluit ik echter direct dat het mountainbike scenario ´m sowieso niet gaat worden, zeker niet in het donker en in beschonken toestand! De klim is op een racefiets tenslotte al een behoorlijke kluif.
We naderen Leo’s bar en op de laatste beschikbare plek in de hoofdstraat parkeer ik strak tegen de oprit van een groot dorpshuis. Een bumperklever, die al eventjes te dicht op ons reed passeert ons, draait scherp naar rechts en brengt zijn oude Suzuki 4X4 vlak voor de neus van ons Viertje tot stilstand.
De bestuurder blijkt de eigenaar van de oprit en terwijl hij uitstapt en onverstaanbaar tegen ons aan begint te brabbelen, neem ik het voorkomen van de goede man in me op: een vriendelijk gezicht, kleine dichtgeknepen ogen en enkele strak naar achteren gekamde grijze haren. Zijn korte lijf is gehesen in de voor hier typerende herencombinatie van een te grote en te hoog opgehesen donkere bandplooibroek met daarboven een ruitjesoverhemd met opgestroopte mouwen. Eronder draagt de señor spierwitte espadrilles van het merk Polo Ralph Lauren. Zijn zojuist gekapte en naar haarlak ruikende echtgenote rolt zichzelf ondertussen de hoge auto uit.
Zoals meestal, en al spreken wij tegenwoordig best al een aardig woordje Spaans, verstaan we geen woord van het Andalusische dialect van de iets oudere generatie waartoe ook deze hombre behoort. Eerst denk ik nog dat hij onze auto te dicht tegen zijn oprit aan geparkeerd vindt staan, maar daarvoor lijkt zijn blik te vriendelijk en zijn toon te geanimeerd. Zijn relaas blijkt wel te gaan over onze kentekenplaat uit 1981. Hij zegt namelijk zelf ook over zo'n nostalgisch Granada nummerbord te beschikken op zijn eigen klassieker.
“Wat een rare afsluiting van zo’n leuke ontmoeting” zegt Johan op het moment dat de señor ons wegwuift en ineens door de poort zijn erf op verdwijnt. Hij draait zich echter alweer om, wuift ons nogmaals weg en roept: “¡Vendrás, vendrás, vendrás ahora!” Blijkbaar hebben we het gebaar verkeerd geïnterpreteerd. We kijken elkaar verbaasd aan en lopen door de poort met de señor mee op, ondertussen worden we geterroriseerd door zijn drie kleine keffers.
De garagedeur wordt geopend en onder een zachte doek komt een glimmende donkerblauwe Mercedes 190E uit de jaren 80 tevoorschijn. Spick & span! “¡Impecable!” roep ik uit. We krijgen alles te weten, te zien en te horen over deze auto: van de aanschafprijs van zo’n vier miljoen Spaanse Peseta’s en het kilometrage, dat onlangs de 600.000 is gepasseerd, tot aan het Christusbeeldje dat het dashboard siert, en het perfecte geluid van de motor, die direct ronkt wanneer de señor het sleuteltje een kwartslag draait. Deze spontane ontmoeting eindigt wanneer de garagedeur weer naar beneden wordt getrokken en Johan en ik ons naar de dorpsbar begeven.
Slowing down life's pace, touring Andalusia's la Alpujarra.
Granadawijnen
Ter gelegenheid van de wijnproeverij is Leo´s bar vanavond getransformeerd tot wijnlokaal van wijnhuis Bodega Pago de Almaraes: een op ca. 1.500 meter hoogte gelegen producent van Granadawijnen aan de noordkant van het Sierra Nevada gebergte.
In deze met TL-lampen verlichte zaal, met historische zwartwit dorpsgezichten en een televisiescherm aan de muur, staan vandaag twee lange parallel gepositioneerde tafels met aan beide plaats voor zo´n vijfentwintig gasten. Op de kopse kant aan de ene zijde staan een publiciteitsbanner van de bodega en wijnvaten met daarop de nog ongeopende flessen. Aan de tegenovergestelde zijde staat alvast een gedeelte van de tapas op ons te wachten. De Nederlandstaligen verdelen zich over de rechter tafel en de Spaanstaligen, waaronder het echtpaar van de Mercedes en de bekende buren uit onze blogpost Fernando nemen plaats aan de linker.
Een stevige vrouw die zich introduceert als “la Directora de la Bodega” neemt ons mee op wijnreis langs een blanco, een rosada, twee tintos en een dessertwijn. De slecht functionerende geluidsinstallatie laat zij al snel links liggen, en marcherend tussen de twee lange tafels voorziet zij ons gepassioneerd en met een volumineuze stem van uitleg over deze Granadawijnen. Het woord “¡Fuerte!” wordt meerdere malen krachtig bijgezet met nog wat extra stemvolume en met twee gebalde vuisten voor het lichaam. Vanwege de slechte akoestiek van het etablissement valt het ons niet mee om haar te volgen, en het feit dat de Spaanstalige tafel vooral druk is met het onderling luidruchtig discussiëren, maakt dat de Directora écht hard aan het werk moet om zich verstaanbaar te maken en dat zij al vrij snel behoorlijk begint te transpireren. Desalniettemin wint zij met haar humorvolle pretogen en indringende blik al snel onzer sympathie en neemt zij bij haar uittocht langs de Nederlandstalige tafel enthousiast de nodige high fives in ontvangst.
Een luisterrijk sfeerbeeld van een geweldige avond in Leo's Bar in Béznar.
Una sonrisa
Tussen de Granadawijnen door grijpt een eerste Spanjaard al even naar de microfoon om een prachtig flamencolied ten gehore te brengen, iets wat hem een staande ovatie en een behoorlijk aantal “¡Olés!” oplevert. De wijnproeverij is sowieso anders dan wij gewend zijn: de glazen worden namelijk goed vol geschonken en je wordt geacht deze dan ook leeg te drinken en niet uit te spugen. Nu de wijn is in de man, geeft barman Leo dan eindelijk het formele startsein van de karaoke. Het enorme televisiescherm, met daarop de App van YouTube geopend, wordt het centrale middelpunt van dit gedeelte van de avond. Bij Johans eerste ingediende verzoeknummer (Imca Marina’s “Viva España”) wordt het volume direct een tandje hoger gezet en gaan aan beide tafels de voeten van de vloer, de handen in de lucht en trachten de meeste bezoekers mee te zingen, of beter gezegd mee te schreeuwen. Ja hoor, de toon is gezet voor de rest van de avond.
Twee ons onbekende señora’s van een zekere leeftijd verplaatsen zich nu in de richting van de geluidsinstallatie naast de TV. Beiden zijn gekleed in een soortgelijke jurk met kleine stippen en met aan de voeten dezelfde jute sleehakken. De linker, met een karakteristiek gezicht zoals dat van de Spaanse actrice Rossy de Palma, bekend uit de films van Pedro Almodóvar, draagt een excentrieke, waarschijnlijk zelfgemaakte, ceintuur om haar middel. De rechter, die wat burgerlijker oogt, heeft over de schouders een zwart truitje en op de neus een brilletje.
Het is de ogenschijnlijk bravere señora die kordaat naar de microfoon grijpt en een voortreffelijke versie van "Vino y Mujer" neerzet, een kraker uit de jaren 60, zoals ik opmaak uit het beeld op het grote televisiescherm. Met een glas wijn in de hand bezingt zij op grandioze wijze het leven met wijn en vrouwen, terwijl haar extravagante zuster de zool van haar sleehakken elke zoveelste maat hard op de vloer slaat als in een pasodoble, ondertussen sierlijke cirkelbewegingen makend met de rechter arm, vanuit de schouder tot aan de vingertopjes.
De tekst van de grootse Spaanse Eurovisie hit "Como una sonrisa, eres tu, eres tu…" wordt ook door iedereen luidkeels meegezongen en daarop volgen smartlappen, disconummers en zelfs een heuse polonaise met een bont gezelschap van Amerikanen, Argentijnen, Belgen, Chilenen, Nederlanders, Spanjaarden en natuurlijk de vecinos uit Béznar. Het is vooral buurman Isindro die bepaalt op welk nummer de voeten van de vloer gaan. Hij is namelijk aangesloten op het Wifi-netwerk van Leo’s bar en streamt content van zijn telefoon naar de TV. Dit maakt dat Johan voornamelijk in de omgeving van Isindro te vinden is, zodat hij zoals gebruikelijk de playlist kan beïnvloeden.
Ik aanschouw dit alles met een glimlach en een glas water in de hand, want al halverwege de eerste vino tinto besloot ik om het wijnproeven te staken om zo meteen nog nuchter de bergweg op te kunnen manoeuvreren. Vanuit de deuropening, waar het koeler is, zie ik langs het buitenterras een witte middenklasser met de raampjes naar beneden en met de gezusters erin in de richting van een andere pueblo accelereren. Er wordt nog even getoeterd en gezwaaid. Voor mij voelt de avond dan ook al ten einde, want ik merk dat mijn lach plaats maakt voor een traan.
"Alles wat verbeeld kan worden is echt" (Pablo Picasso)
Una lágrima
De afgelopen 12 maanden waren heel pittig. Mijn moeder kreeg te maken met psychische problemen. Deze escaleerden, en dat maakte het contact tussen ons onmogelijk. Ik weet nog hoe ik in onze blogpost Bekend aan de Costa schreef in een soort rouw terecht te zijn gekomen na de verslechtering van een familierelatie. Dat was een understatement: het verlies van mijn normale moeder werd een stil verdriet, de boosheid om wat zij ons toewenste werd opgekropte woede, de angst dat het volledig uit de hand zou lopen hield ik voor mezelf en alle leuke herinneringen verdwenen als sneeuw voor de zon. Op de achtergrond bleven alle weggestopte emoties natuurlijk aanwezig.
Op 30 mei is mijn moeder zelf uit het leven gestapt.
Bang, boos, blij en bedroefd: ik mag het weer zijn van mezelf. Het weten dat mijn moeder goed is aangekomen aan de andere kant geeft rust. In mij stroomt er weer van alles en ik kan zeggen: “Lieve mama, ik zal je voor altijd moeten missen, maar de mooie en liefdevolle herinneringen blijven. Ik hou van jou.”
Aan mijn schrijvende nicht Stasia vroeg ik of ik haar document over het leven van mijn moeder in deze post mocht delen. Ze reageerde heel positief: “Ik heb het met zoveel plezier samengesteld en het was elke keer weer een feestje wanneer je moeder met nieuwe teksten en foto’s kwam. Fijn wanneer je het deelt!”
Graag deel ik het dus hier, met een lach en een traan: Het leven van Beatrix Cramer in vogelvlucht.
Johan en ik rollen voor het eerst de persiana's voor de ramen en de deuren van onze nieuwe Casita Lolapaluza omhoog.
Zomer
Het elkaar écht ontmoeten, het is één van de mooie kanten van ons leven in Andalusië. Of het nu is met een werkman, een gast, een vriend, familielid of een nieuwe buur, waarvan we er in Restábal overigens weer een flink aantal bij hebben.
Tijdens het klussen in Casita Lolapaluza, maak ik kennis met een enorm grote airco installateur uit Granada, een hombre genaamd Federico, die heel opvallend, één groot oog heeft en één kleinere. Ik moet spontaan lachen wanneer ik hem vanuit de zonverlichte slaapkamer de donkere overloop zie oplopen en hem zie twijfelen over de kant die hij op moet. Hij draait zich om, wijst naar het grote oog en vertelt me sinds een operatie moeite te hebben met de overgang van licht naar donker. Beschaamd, en met volle aandacht, sla ik zonder woorden mijn arm om zijn schouder.
Na ruim zes uur werk hangen beide airco’s en wil ik de installateur bedanken en complimenteren voor zijn prettige aanwezigheid. Ik krijg de woorden echter niet zo snel in het Spaans geformuleerd, waardoor de grote man me voor is. "Eres una persona agradable", zegt hij. Ik neem wat hij zegt dankbaar in ontvangst, met een knik en met een: “Eres tu…”
Johan en ik zijn blij met ons leven hier in Zuid-Spanje. Wij zeggen: “Laat de zomer maar komen!” Met de aankoop van Casita Lolapaluza hebben we er een mooie plek bij en we weten zeker dat het de nodige harten zal stelen. Alle foto's, de locatie, de prijzen en beschikbaarheid vind je hier. Nu wij hebben besloten om tussen de overdracht van ons oude woonhuis en de oplevering van het nieuwe, zelf ook een tijd in Casita Lolapaluza te zullen verblijven is Casa Larimar dit najaar weer voor een langere tijd beschikbaar gekomen. Grijp deze kans om in september, oktober en/of november te onthaasten tijdens de heerlijke nazomer aan de Costa Tropical!
Wij gaan nu zelf een drukke verano tegemoet, maar ik merk al super veel zin te krijgen in alle veranderingen en het ontmoeten van nieuwe vecinos. Misschien is dit wel een laatste nieuwsbericht geschreven in Pinos del Valle!
Un abrazo uit de Valley of Happiness.
Johan & Reijer