Van zee- tot hemelsblauw
Pinos del Valle, 4-juni 2022, Reijer Staats
Ik zit enigszins ongemakkelijk en onrustig aan de grote keukentafel aan dit nieuwsbericht te schrijven. Ons Spaanse avontuur bevindt zich na de onverwachte wending van vorige maand namelijk aan de vooravond van een stroomversnelling. Maar vandaag bevinden we ons nog in een relatieve stilte voor de storm, en die stilte heb ik hard nodig na een emotionele week.
Tussen alle bouw-, verhuis- en verhuurperikelen door even chillen aan het strand met een natte hond.
Bouw-, verhuis- en verhuurperikelen
Kort samengevat, wat komen gaat:
- We hebben onze mooie Casa Una Más, sinds 2015 ons eerste thuis in Andalusië, onverwacht en definitief verkocht. Op Pinkstermaandag vertrekken de laatste gasten. De volgende dag verhuist de inboedel en de dag daarna volgt de overdracht bij de notaris.
- De verbouwing van Casita Klein Zwitserland zit in de afrondende fase. Op 15 juni ontvangen we de eerste huurders. Van het resultaat van ons project, dat anderhalf jaar geleden begon, volgt z.s.m. een filmpje op mijn YouTube kanaal, Instagram en Facebook.
- De wens om deze zomer, tijdelijk, ons basiskamp in La Caleta aan de kust op te slaan is realiteit aan het worden! We hebben een fantastisch gelegen, maar nog te renoveren casa gekocht. Alle formaliteiten worden op dit moment afgehandeld. Eind deze maand gaan we over!
- I.v.m. dit nieuwe klusproject verhuren we Guesthouse Lolapaluza van 1-jul tot 15-okt met privégebruik van de gehele woning. Na een oproep op social media ging het hard: alleen de eerste week juli en de laatste 2 weken augustus en september zijn nog beschikbaar.
Dagelijks nemen Johan en ik een kijkje bij Casita Klein Zwitserland en, ondanks de verschrikkelijke puinzooi veroorzaakt door de kleine, Italiaans aandoende stukadoor, die Johan al snel de "pizzabakker" noemt, en de zorgen die we ons daardoor maken, groeit per dag het vertrouwen dat onze aannemer Pablo het gaat schaffen. De laatste loodjes wegen het zwaarst! Wijzelf zijn inmiddels gestart met enkele afwerkklussen met de allermooiste view van de Vallei (zie foto bovenaan deze blogpost), en een gedeelte van de inboedel van Una Más kan volgende week linearecta naar Klein Zwitserland.
Ben jij nog op zoek naar een plek om te onthaasten onder de Andalusische zon? Meer informatie, de beschikbaarheid en de huurprijzen van Guesthouse Lolapaluza vind je hier. In de januari uitgave (2022-01) van het blad Espanje Magazine zijn trouwens meer dan 30 pagina's gewijd aan de Lecrínvallei, Granada en de Costa Tropical. Als je deze nog niet hebt, dan zou ik 'm zeker bestellen via deze link.
Op deze plek aan de Costa Tropical gaan wij deze zomer onze ideeën verder uitwerken.
Op huizenjacht in La Caleta
“DEZE PLEK IS FANTASTISCH!!”, roep ik richting Johan, wanneer we met hoge verwachtingen voor de voordeur van onze beoogde aankoop staan. Als ook de makelaar arriveert blijkt de aluminium 50s deur met veiligheidsglas van het arbeidershuisje boven de oude suiker- en rumfabriek behoorlijk te klemmen, en deze gaat maar moeilijk open. Eenmaal binnen zien we het direct: we gaan de boel toch weer omgooien! Beneden zouden we 2 slaapkamers en een badkamer kunnen creëren. De schilderijtjes van een gitana, een huilende jongen en een Maria met kind hangen er al.
Naar boven stoot ik keihard mijn hoofd aan het plafond boven de trap. "AUW!!" Hier, met het balkon met frontaal uitzicht op het zee- tot hemelsblauw aan de voorzijde, komt de woonkeuken met zithoek. Er is een deur naar de patio aan de achterzijde, waar we een wenteltrap moeten plaatsen om het nieuw te creëren dakterras te bereiken. Dit keer ga ik echter nog met een net iets te korte ladder omhoog naar het platte dak en ik geniet van het prachtige panorama. Om meerdere redenen vind ik het maar moeilijk om weer naar beneden te gaan. Gevalletje hoogtevrees? Aannemer Pablo steekt zijn duim omhoog: “MUY BONITA!!” Ik kijk Johan aan. Wij herbeleven onze blogpost Droomhuis in Spanje zoeken en zijn weer verkocht. Er moet nog wel even wat aan dat lage plafond boven die trap gebeuren...
Larimar
Johan en ik worden ondertussen steeds meer “compañeros”, die samen fantaseren, klussen, schilderen, door de bouwmarkt rondbanjeren en bij het ontbijt brainstormen en taken verdelen om efficiënt met onze schaarse tijd om te gaan. Tijdens onze gezamenlijke dagelijkse beslommeringen wordt regelmatig de naamgeving van onze nieuwe aankoop in La Caleta het onderwerp van gesprek, maar de ideeën zijn telkens te ver gezocht, uit het hoofd en niet uit het hart, en belanden zodoende meestal direct weer in onze denkbeeldige prullenbak.
Op 26 mei, de dag dat mijn lieve zus Meris haar 54ste verjaardag had moeten vieren onderneem ik als vanzelfsprekend de klim naar de Ermita om voor haar een kaarsje op te steken. Zelfs Johan, die zijn standaard hardlooprondjes op de dam de laatste weken vanwege een olijfbloesemallergie noodgedwongen achterwege laat, zegt spontaan mee te gaan. Deze activiteit is niet bepaald zijn favoriete bezigheid, maar hij denkt ermee de overbodige calorieën te kunnen verbranden.
De pittige klim naar boven, 350 hoogtemeters over 45 bochten doet me goed. Mijn zintuigen gaan open. Boven het bos ontvouwt zich een waanzinnig uitzicht. Fijn om weer in het hier en nu te zijn!
"Oh ja, ik wil die berg beklimmen, ik wil van die top het uitzicht zien, ik wil niet langer aan de voet staan vragen: "Hé heb ik iets gemist misschien?" Ik wil de keien laten rollen, ik wil het bloed, het zweet, de pijn. Als ik maar weet op het einde, hoe het is om daar te zijn!" (De berg op, Rob de Nijs).
Johan heeft haast en wil snel weer terug naar beneden. We hebben zo direct namelijk een Amerikaanse party "en petit comité" bij nieuwe buren, en er moet door hem nog het één en ander gebakken worden. Ondanks dat, sjokt Johan er bij de afdaling een beetje achteraan, terwijl ik vooruit word getrokken door podenco Mèlo. Johan is wat onhandig in de weer met zijn telefoon en met zijn aandacht bij het schermpje in plaats van bij de losliggende keien op het steile pad.
Twee bochten achter me hoor ik ineens een kreet: “IK HEB HET!” Met een roepend “WAT?” richt ik me tot Johan, die daarop antwoordt: “DE NAAM VAN HET HUIS… LARIMAR!!” Ik wacht tot hij bij me staat. “Hier, luister!”, en Johan leest voor: “Het is een prachtige zee- tot hemelsblauwe edelsteen." "Meris was toch van de edelstenen!?”, voegt hij toe. "Deze steen geeft innerlijke rust en tevredenheid.", lees ik nu zelf op de website op het scherm dat onder mijn neus wordt gedrukt, "en maakt je ervan bewust dat je de architect bent van je eigen leven." Dit lezende geeft ons beiden een bijzondere sensatie. "Casita Larimar" voelt direct goed en wordt de mooie passende naam voor onze nieuwe aanwinst.
Adiós
Tegen de achtergrond van de zorg voor onze gasten, alle plannenmakerij, het geregel en de veranderingen, komt de al langer verslechterende gezondheid van onze lieve dalmatiër Joey steeds meer op de voorgrond. Ik neem hem meerdere keren mee naar de vriendelijke dierenarts in Motril. Joey wordt steeds kieskeuriger met eten, kan uiteindelijk niets meer binnenhouden en de medicatie tegen de pijnlijke artrose in zijn lijf werkt niet meer afdoende.
Om hem het verder lijden te besparen besluiten we afscheid te nemen van onze ouwe reiziger en hem in te laten slapen. De allerlaatste knuffel aan onze lieve en trouwe amigo Joey en het zien uitblazen van zijn laatste adem raken ons onverwacht diep, maar de gedachte aan hem laat ook een grote glimlach op onze gezichten achter.
Je was een blij ei, een stuk eigenwijs en een heuse waterrat!! In 2012 vond je bij ons je tweede thuis. Het plekje beneden in de hoek van de bank zal altijd van jou blijven amigo! Joey 12 oktober 2008 - 31 mei 2022. Cheers to Joey!
Na het beladen bezoek aan de dierenarts voel ik me de rest van de dag slap al een vaatdoek. Johan en ik rijden tegen tweeën nog even langs Villa Merise om de boomgaard te bewateren en het zwembad weer zee- tot hemelsblauw te maken. Ik vul ook het waterniveau iets aan en we gaan weer op huis aan. ’s Avonds laat gaat Johans telefoon, het is Anne die in Villa Merise verblijft: “Zeg Johan, wat is er aan de hand? We komen net thuis van het strand en het zwembad is overstroomd. De hele tuin is drijfnat.” Ik besef vergeten te zijn om de kraan dicht te draaien. “Het is je vergeven.”, zegt Johan.
Wij gaan nu eerst de drukke maand juni door, maar ik merk al super veel zin te krijgen om onze nieuwe vecinos te gaan ontmoeten en te gaan schrijven over ons leven in La Caleta. Dit is dus voorlopig een laatste adiós uit de Valley of Happiness!
Hasta la próxima desde La Caleta de Salobreña!
Reijer & Johan