Thuis in de Lecrínvallei
Pinos del Valle, 30-okt 2022, Reijer Staats
Het was al aangekondigd door de diverse Spaanse weermannen en -vrouwen: die vroege hittegolf, waaronder Spanje al sinds de eerste week van juni gebukt gaat, zou pas in november ten einde komen. En inderdaad, vandaag, een dag eind oktober, loopt het kwik alweer op naar 30°C.
Thuis in de Lecrínvallei maak ik mijn dagelijkse wandeling de berg af, over de historische ezelspaadjes van de Sendero de Alauxa, van Pinos del Valle naar het barretje aan het Meer van Béznar, en met een de-tour weer terug omhoog door de boomgaarden.
Meer dan vorig jaar in deze periode signaleer ik sporen van everzwijnen. Wellicht doordat de bosbrand van september de dieren naar beneden heeft gedreven? Of misschien omdat ikzelf opmerkzamer ben geworden, en de overblijfselen van hun nachtelijke wroetpartijen beter herken? Met zoveel interessante prooidieren in de omgeving houd ik jachthond Luis in ieder geval strak aan de lijn. En op het moment dat mijn schouder bijna uit de kom wordt getrokken, Luis is namelijk ijverig aan het jagen op sprinkhanen en hagedissen, zie ik onze dorpsgenoot Boefje in zijn afgeragde blauwe Suzuki Vitara de berg af rijden.
Eén van de vele eeuwenoude Johannesbroodbomen die hier staan. Ze vullen dit deel van de vallei in de warme najaarszon met een sterke geur van cacao. Ik vind het heerlijk!
Home sweet home!
Boefje stopt en draait zijn zijraampje naar beneden. Er komt een contente mens achter het raam tevoorschijn, met een door de zon gebruind gezicht, stralende donkere ogen en een voorzichtige grijns. “¡Hóla!”, zeg ik.
“¿Todos los días?”, reageert Boefje op een vragende toon. Dit vanwege het voorval dat we elkaar gisteren op exact dezelfde plek passeerden. Hijzelf met als doel om de sluizen van de irrigatiekanalen in de boomgaarden te openen, of juist weer te sluiten. Verhit en wijzend naar Luis, geef ik Boefje uitleg dat deze hond dagelijks graag de nodige kilometers maakt. Ik voeg daaraan toe, dat we een nieuw adres in Nederland voor hem hebben gevonden.
“Bueno”, zet Boefje in over het houden van honden: “Uno o ninguno.” “Si, uno es mejor”, is mijn repliek. Eén hond is meer tranquilo dan twee. Dat besef ik inmiddels ook wel. “Para mi, ninguno es mejor”, verbetert Boefje me, nu met een iets bredere grijns, waarmee hij maar weer eens bevestigt dat hij zelf absoluut geen hondenliefhebber is. “¡Me voy!” roep ik, en probeer nog snel een rendez-vous te initiëren: “¿Tomamos una cerveca pronto?” “Vino, mejor,” sluit Boefje af zonder concreet te worden. Hij draait het zijraampje weer omhoog en vervolgt zijn route de berg af.
Thuis in de Lecrínvallei, waar de authentieke torenkamer in ons huis inmiddels weer als Airbnb in de markt wordt gezet.
Iets verderop word ik tegemoet gereden door onze amigo de Professor, die onderweg is naar één van zijn landjes in de Lecrínvallei. Waar wij toch al die tijd waren, vraagt hij. Of de renovatie van ons huis in Béznar nu al afgerond is ? En dat we nu echt snel samen een biertje moeten pakken! Dit onderonsje in de campo grijpt de Professor uit Granada eveneens aan om me ongevraagd een privéles Spaans te geven.
Tenslotte, bij thuiskomst, op straat, zie ik buurman Malle Pietje in de weer met het wassen van de bestelauto van onze andere vecinos, de bakkersfamilie uit Restábal. Hij roept me bij zich, laat me de ingenieuze borstels van eigen fabricaat zien en voorziet deze van de toelichting: “Bedacht met mijn verstand en gemaakt met de hand!”
Vanuit het keukenraam kijken we uit op een steeds levendiger wordend straatje met opgeknapte witte casas, op Franse balkons met potplanten, op nieuwe vecinos die vanuit de deuropening met elkaar converseren, op nog onbekende loslopende en blaffende hondjes en zelfs op een continu trots wapperende Spaanse vlag op één van de dakterrassen. Er zijn ook weer feestjes en kaartavonden met expatvrienden en etentjes bij Molino del Puente. Je leest het al: alles is weer back to normal! Na een drie maanden durend verblijf in Almuñécar zijn wij weer thuis in de Lecrínvallei. En dat is superfijn!
Toen de dagen wat minder heet werden heb ik mooie wandeltochten door de subtropische valleien rond Almuñécar kunnen maken, waar mango's, avocado's, cherimoyas, loquats en zelfs bananen worden verbouwd. Ik heb er een filmpje van gemaakt met een kleine hoofdrol voor Luis. Aan het einde van deze wandeling werd ik gebeld met goed nieuws! Een stel uit Nederland bevestigde hem definitief te willen adopteren. Een beter nieuw thuis had Luis zich niet kunnen wensen. Eind november komen ze hem ophalen. Echt blij voor Luis!!
Dani & Sandy
Mijn heimwee naar thuis in de Lecrínvallei steek ik niet onder stoelen of banken in de afgelopen maand, maar ondanks dat, wordt er door ons toch steeds genoten in- en vanuit Casa Larimar, en dat komt vooral natuurlijk door mijn altijd initiatiefrijke en bourgondische wederhelft Johan. En ook tijdens onze zomer in Almuñécar maken we kennis met karaktervolle buren.
We gaan even een jaar terug in de tijd naar het najaar van 2021, naar de boulevard van Almuñécar, waar onze aandacht werd getrokken door een krijtbord met de woorden: “Aujourd'hui vol-au-vent!”. De kokkinnen van de Belgische bistro, die duidelijk ook een liefdesrelatie hadden, zaten op het terras te roken, totdat de charmante gastvrouw hen streng naar de keuken bonjourde om onze ragoutbakjes te bereiden.
Ze verschenen echter alweer snel op ‘t terras en staken hun sigaretjes op. “Zo dames!”, de gastvrouw kwam aangelopen: “Het is officieel, ik zwaai hier nu de scepter! Jullie zijn ontslagen!” Johan en ik keken elkaar bedenkelijk aan. “Maar niet getreurd. Morgen treden jullie bij mij in dienst!” Ze haalde een fles cava tevoorschijn en het klonk in het Vlaams: “We gaan er met z´n drietjes wat moois van maken!”
Bye bye Casa Larimar!
Het is een jaar later. Johan en ik doen een wijntje bij Bodega Francisco in het historische centrum. Aan één van de vaten tegen de witte gevel zie ik het bekende gezicht van een groter dan gemiddelde vrouw, gekleed in het zwart en met een zware gouden ketting. Een brandende sigaret in de mondhoek beweegt mee als ze iets zegt. Slechts een schuin gedragen zwarte hoed ontbreekt om de gelijkenis met André Hazes uit zijn Blues periode compleet te maken. "Bloed, zweet en tranen…" Ze zou het nu kunnen gaan zingen!
Mijn blik volgt Johan de bodega in, en tussen donkerbruine wijnvaten, de hammen aan het plafond en een Andalusisch geroezemoes herken ik de charmante gastvrouw van de Belgische bistro, en de Hazes look-alike blijkt dus één van de kokkinnen.
Gesterkt door wat wijntjes leg ik contact en Johan biedt een drankje aan. Wanneer het aankomt op het uitwisselen van namen, trekken kokkie Dani en gastvrouw Sandy synchroon de hals van hun shirtjes naar beneden en tonen ons hun vers getatoeëerde namen. Hard lachend vertelt Sandy over de scheiding van haar man en de breuk tussen Dani en haar vriendin: “En nu gaan wij trouwen! Leuk hè!?” Sandy neemt nog een slok en giert het uit van plezier.
Thuis in de Lecrínvallei waar mijn DIY kluspartner de kwast in de hand heeft genomen.
Enkele dagen later sluiten Johan en ik onze zomer in Almuñécar af met een zondagse lunch bij Restaurante Don Olivo. Enthousiast zwaaien we naar het horecakoppel Dani & Sandy, dat aan een wit geschilderd vat van een lokaal wijnhuis zowaar ook geniet van een wijntje.
De plezante Belgicas lopen na het legen van hun wijnglazen naar een op de stoep geparkeerde scooter. Dani pakt haar grote zwarte integraalhelm en Sandy hijst zich in een slank wit motorjack en zet een gracieus roze pothelmpje op. Na het starten van de stoere scooter geeft Dani een peut gas. De achterop gezeten Sandy kan zich nog maar net aan haar geliefde vastklampen en kijkt verafschuwd naar de zojuist platgereden duif op straat, die door Dani, behendig sturend, nog maar net wordt ontweken.
Een goed gesprek aan tafel in Granada.
De laatste loodjes...
Terwijl wij terug zijn in Pinos, moet er in Casa Larimar nog het nodige gebeuren om het verhuurklaar te maken. Naast het schilderwerk, hebben we besloten de keuken te vernieuwen en te restylen en met de hulp van onze aannemer Pablo lukt het ons om dit project te plannen en te realiseren, voordat onze eerste gasten er vakantie komen vieren. De werkzaamheden verlopen prima en just-in-time. Wat fijn!
Totdat de timmerman op vrijdagmiddag, bij het monteren van het laatste keukendeurtje ook tegen de glazen ovendeur tikt en dit essentiële onderdeel van de oven laat verbrijzelen in duizend stukjes. Wat te doen? Een nieuwe glazen ovendeur bestellen gaat zeker weken duren. Dan maar in het weekend een nieuwe oven en energiezuinige inductiekookplaat kopen, die Pablo op de dag van aankomst van de eerste gasten, nog even snel installeert. Gracias Pablo! De keuken is inmiddels getest en goed bevonden!
Ook Casita Klein Zwitserland en Guesthouse Lolapaluza krijgen een nieuwe verflaag. En op een hete zondagmiddag brengen we samen met vecino Juan Antonio onze houtvoorraad op peil. Kortom, wij zijn klaar voor de winter!
De komende weken ontvangen we vooral overwinteraars in onze casas. Otoño is voor ons wederom de ideale tijd gebleken om te klussen, plannen te maken en vooral om te genieten van het Spaanse dorpsleven, de mooie herfstkleuren en de warme Andalusische najaarszon.
Hasta la próxima!
Reijer & Johan